Voor Coby Schenk is mantelzorg nooit een bewuste keuze geweest. “Het komt gewoon op je pad,” zegt ze. Al dertig jaar zorgt ze voor haar zoon, die spastisch werd geboren. Later kwam daar de zorg voor haar man bij, na een ernstig ongeluk. En alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ze zelf vijf maanden geleden de diagnose kanker. Toch blijft ze opmerkelijk nuchter en positief: “Als je gezond bent, voelt het niet als zwaar. Dan is het gewoon een normale taak.”
Wat voor velen als mantelzorg wordt gezien, beschouwt zij als een vanzelfsprekend onderdeel van haar leven. “Ik zie het niet als mantelzorg. Het is mijn levensweg.” Haar zoon woont nog thuis, is vrolijk en kan veel zelf, maar heeft ook beperkingen. Elke avond helpt ze hem met douchen. “Dat is gewoon onderdeel van de dag.”
Ook haar man Jan heeft intensieve zorg nodig, waaronder wondverzorging. Coby doet dit met toewijding, maar erkent dat het soms lastig is om de rol van verpleegkundige en partner te combineren. “Je moet je best doen om niet alleen verpleegster te zijn, maar ook vrouw.”
Zelfs tijdens haar ziekte bleef ze zorgen. Ze regelde alles zo goed mogelijk, met hulp van familie, vrienden en collega’s. “Ik ging uit van het beste scenario. En eigenlijk ging het ook best goed.”
Lisanne, verpleegkundig specialist complexe wondzorg bij Icare, vult aan: “Wat jij doet lijkt vanzelfsprekend, maar dat is het zeker niet. Het is heel waardevol dat jullie zoveel zelf kunnen en dat ik weet: jij zorgt goed voor Jan.” Ze benadrukt hoe belangrijk het is dat ze samen kunnen overleggen en dat er vertrouwen is. “Ik weet precies wat jij kan en waar je grenzen liggen. Het samen zorgen maakt het mogelijk dat ik maar één keer per week hoef te komen.”
Lisanne ziet ook hoe moeilijk het is om als partner en mantelzorger tegelijk te functioneren. “We hebben daar in het begin veel over gesproken. Wat is de grens? Wanneer ben je partner, wanneer ben je zorgverlener?” Toch lukt het hen om die balans te vinden. “Jullie zijn echt op elkaar ingespeeld. Dat maakt dat ik met een gerust hart naar huis ga.”
Coby vertelt hoe ze het loslaten heeft moeten leren. “Ik wil altijd alles regelen en structureren. Maar bij de huidige wondzorg bij Jan weet ik niet hoe lang het gaat duren. Dat overzicht mis ik en dat vind ik het moeilijkst.” Lisanne herkent dat: “In het begin zat je er bovenop. Nu kun je het beter loslaten, maar het blijft lastig als je geen tijdslimiet hebt.”
Wat hen bindt, is de samenwerking en het vertrouwen. “We weten dat we elkaar kunnen bellen als er iets is,” zegt Lisanne. “En dat maakt deze zorgsituatie uniek.”
Tijdens het gesprek leest Coby een gedicht voor dat ze ooit kreeg van een andere mantelzorger. Het raakt haar diep. “Toen kwam het pas echt binnen. Zo voelt het niet, maar zo ís het wel.” Het gedicht verwoordt de onzichtbare last van mantelzorg en de wens om af en toe even te kunnen ontsnappen.
Toch heeft ze weinig behoefte aan ontsnapping. “Een rondje buiten wandelen en af en toe een keer uit eten met man en kinderen is al genoeg.” Haar kracht ligt in het accepteren van wat is en het zoeken naar oplossingen. Als gezin vormen ze een hecht team. “We weten niet beter. Dit is gewoon ons leven.”
Ook haar man Jan komt aan het woord. Hij spreekt vol bewondering over zijn vrouw en over hoe ze samen hun leven vormgeven. “Je trouwt met iemand en dat doe je niet voor even, je steunt elkaar ook als het tegenzit in het leven. Maar toen Coby onlangs ziek werd, ging ik pas goed beseffen hoe kwetsbaar onze situatie is als zij uitvalt.” Zijn woorden zijn eenvoudig, maar krachtig.
Het verhaal van Coby Schenk is er een van veerkracht, liefde en doorzettingsvermogen. Ze laat zien dat mantelzorg niet altijd een bewuste keuze is, maar wel een keuze in hoe je ermee omgaat. “Als je het als normaal ziet, is het niet zwaar. Maar als het te veel wordt, moet je hulp vragen. Je mag jezelf niet vergeten.”
